της Κούλλας Κλατσιά
Αναντίρρητα όλοι μας λίγο πολύ, βαθιά μέσα μας κρύβουμε μια εγωιστική μανία, η οποία στο καθένα μας εμφανίζεται σε διαφορετικές βαθμίδες. Κάποιοι, είμαστε τελείως εγωπαθείς από τη φύση μας και διατυμπανίζουμε στους πάντες τι έχουμε κατορθώσει εντελώς μόνοι μας. Κάποιοι άλλοι, όταν οι περιστάσεις της ζωής το απαιτούν, εμφανίζουμε ένα ακατάληπτο εγωισμό, τον οποίο ούτε οι ίδιοι γνωρίζαμε ότι είχαμε. Αγωνιζόμαστε, λοιπόν για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε στηριζόμενοι απλά και μόνο στις δικές μας δυνάμεις.
Τι μπορεί όμως να πετύχει μόνη της μια ανθρώπινη οντότητα; Πιστέψτε με, όχι και πολλά! Στρέφοντας το βλέμμα μου προς την ιστορία, διαπιστώνω ότι όλα τα σημαντικά ιστορικά μνημεία αποτελούν αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Ένας άνθρωπος από μόνος του δύσκολα θα ολοκλήρωνε ένα έργο, όπως ο Παρθενώνας ή οι Πυραμίδες της Αιγύπτου. Αντικειμενικά μία ανθρώπινη ύπαρξη βαδίζοντας μόνη, δεν θα κατάφερνε ποτέ να φέρει εις πέρας τέτοια αριστουργήματα. Μια ζωή δεν θα ήταν αρκετή για την εκπόνηση τέτοιων έργων, αντιθέτως θα χρειάζονταν δυο και τρεις ζωές τουλάχιστον!
Όλοι οι ανθρώπινοι αγώνες για το ιδανικό της ελευθερίας δεν θα απέβαιναν νικηφόροι αν δεν ήταν αποτέλεσμα συλλογικού αγώνα, αν δεν υπήρχε ο κοινός στόχος της απελευθέρωσης από τον εκάστοτε κατακτητή…. «Κανένας δεν υπάρχει μόνος χωρίς τη βοήθεια του άλλου» (Αποχαιρετισμός, Γ. Ρίτσος).
Αναντίρρητα η ομαδικότητα είναι κάτι που υπήρχε στη ζωή του ανθρώπου ανέκαθεν. Από τη πρώτη κιόλας μέρα της ζωής μας ανήκουμε ήδη σε μια μικρή ομάδα, αυτήν της οικογένειας και ευρύτερα σε αυτήν της κοινωνίας. Ο καθένας μας καλείται να βάλει το δικό του λιθαράκι, για να έχουμε μία ευτυχισμένη οικογένεια και μία άρτια οργανωμένη κοινωνία. Ακόμη και στο σχολικό χώρο η έννοια και η φιλοσοφία της ομάδας και του ομαδικού πνεύματος, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει. Γενικότερα στη ζωή μας πρέπει να υπάρχει σχέση αλληλεξάρτησης και να γίνεται πράξη το αρχαίο ρητό «δοῦναι και λαβεĩν», με το άτομο να δίνει αλλά ταυτόχρονα να παίρνει από την ομάδα.
Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις περάσουν πλέον από το «εμείς» στο «εγώ» τότε συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από φιλαυτία, αλαζονεία και ατομικισμό. Παραγκωνίζεται η συνεργασία, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και η αδελφοσύνη. Ζούμε ο καθένας για τον εαυτό μας. Και όπως είπε ο νομπελίστας ποιητής μας Γ. Σεφέρης «Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων». Μετά λύπης μας διαπιστώνουμε ότι στην δική μας εποχή η εγωιστική μανία βρίσκει πρόσφορο έδαφος εξαιτίας του υλιστικού πνεύματος που επικρατεί. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πλέον επιδερμικές, επιπόλαιες και ωφελιμιστικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου