Η εκδίκηση των περιθωριακών

του Γιάννη Καρτάλη

 Η αποτρόπαιη πράξη των φανατικών του Ισλάμ στο Παρίσι δεν θα πρέπει να αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία καθώς από καιρό οι μυστικές υπηρεσίες των δυτικών χωρών περίμεναν ένα μεγάλο χτύπημα σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μετά την απόφαση των χωρών αυτών να μετάσχουν στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά του περιώνυμου Χαλιφάτου. Μόνο που τη φορά αυτή δεν υπήρξε μακελειό στα τυφλά με στόχο χιλιάδες θύματα, όπως την 11η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη, αλλά μια στοχευμένη επίθεση σε συγκεκριμένα άτομα τα οποία θεωρήθηκε ότι είχαν προσβάλει, κατά τρόπο μάλιστα προκλητικό, όχι μόνο το Ισλάμ αλλά κυρίως τον προφήτη του.

Δεν μπορεί να μη γνώριζαν οι υπεύθυνοι του «Charlie Hebdo» ότι με τη συνεχιζόμενη εκστρατεία τους εναντίον του Μωάμεθ  θα γίνονταν μοιραία στόχος των ανθρώπων εκείνων που έθιγαν τη θρησκευτική τους πίστη  και το χαρακτηριστικό των οποίων είναι η ωμή βία των αποκεφαλισμών και λοιπών φρικαλεοτήτων. Διότι δεν θέλει και πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς ότι οι φανατικοί αυτοί τζιχαντιστές δεν λειτουργούν με βάση τα δυτικά κριτήρια πολιτισμού και ηθικής. Το διαπιστώνουμε καθημερινά από τον τρόπο δράσης τους στην περιοχή του Χαλιφάτου. Είναι λοιπόν απορίας άξιον που δεν είχαν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα για την αποτελεσματική προστασία των υπευθύνων του περιοδικού και μπόρεσαν έτσι οι δράστες να δράσουν ανενόχλητοι. Αυτό όμως που θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα είναι ότι τη φορά αυτή επρόκειτο για γάλλους υπηκόους οι οποίοι είχαν ασπασθεί το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ και εκπαιδευθεί σε στρατόπεδα της Αλ Κάιντα εκφράζοντας την οργή τους για τα βασανιστήρια στις φυλακές του Αμπου Γκράιμπ.

Τι είναι λοιπόν αυτό που οδηγεί χιλιάδες πολίτες δυτικών χωρών να εντάσσονται στις τάξεις των φανατικών τζιχαντιστών για να πολεμήσουν τις ίδιες τους τις πατρίδες; Διότι καλό είναι να καταδικάζουμε, κατόπιν εορτής, τις αποτρόπαιες πράξεις τους, όπως και να θρηνούμε για το πλήγμα κατά της ελευθερίας του Τύπου μετά το χτύπημα κατά του γαλλικού περιοδικού, αλλά αυτό δεν εξηγεί τον λόγο για τον οποίο οι νέοι αυτοί άνθρωποι φθάνουν σε αυτό το σημείο. Ανεργοι συνήθως από υποβαθμισμένες συνοικίες, που αισθάνονται να ασφυκτιούν στο κοινωνικό περιθώριο όπου ζουν και θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι σε ένα καθεστώς που δεν τους εκφράζει πλέον. Για τους πολλούς βέβαια το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τις απεχθείς ενέργειές τους. Οχι όμως και για τους ίδιους. Και αυτό είναι το πρόβλημα.

πηγή